Το διάβασμα


"θέλω να πάρω το κοράκι" μου είπε η Ελένη, πριν από κανά μισάωρο.
"ο Οράτιος δε σου φτάνει; οι γάτες; η χελώνα; θες κι άλλα για την καμπούρα μου; κοράκι εδώ μέσα πάντως δεν μπαίνει, πάει και τελείωσε!"
"το Κοράκι του Πόε, εννοώ! άσχετη!"
και βγήκε απ' το δωμάτιο τινάζοντας την αλογοουρά της.
"βρωμόπαιδο" μουρμούρισα μεσ' απ' τα δόντια μου, για να εισπράξω την άμεση απάντηση
"το άκουσα αυτό!"
"ναι, κόψε μου το επίδομα τώρα που τ' άκουσες"
της φώναξα, αλλά πλέον είχε βάλει το mp3 της κι έτσι δεν μ' άκουσε..

αυτό το mp3 έχει φυτρώσει πλέον στ' αυτιά της κόρης μου.
έχει γίνει αιτία για χοντρούς καυγάδες, έχει γίνει αιτία να μου σπάσουν τα δύστυχα τα νεύρα μου, έχει γίνει αιτία να γίνω ρεζίλι στον δρόμο μεσημεριάτικα..

εγώ να φωνάζω Ελένηηη, Ελένηηη κι αυτή να χει το ρημάδι στ' αυτιά της και αγρόν να αγοράζει! να με κοιτάνε οι περαστικοί, να βγάζουν το κεφάλι τους από τ' αυτοκίνητα οι οδηγοί και οι συνεπιβάτες τους, να έρθει τρέχοντας ένας λαχειοπώλης για να φωνάξει κι αυτός μαζί μου "Ελένηηη", αυτή τίποτα.
εεε αγάπη μου, τέρμα τα ντεσιμπέλ, και τον εγκέφαλο θα σου κουρκουτιάσουν, και τα αυτιά σου θα στα παροπλίσουν. τι νομίζεις, έτσι φτηνά θα τη γλυτώσεις;

αλλά το θέμα, δεν είναι τα ντεσιμπέλ και το Κοράκι.
το θέμα είναι το διάβασμα. αυτό που υποτίθεται πως κάνουμε όταν καθόμαστε στο γραφείο μας, και παίρνουμε το βιβλιαράκι μας και σκύβουμε από πάνω; αυτό!

οσάκις μπω στο δωμάτιο, το παιδί μου, δε μελετά το βιβλίο του. το παιδί μου μελετά το ταβάνι!
κάτι θα βλέπει εκεί η οραματίστρια, δε μπορεί. είναι δε τόσο απορροφημένη, που χαμπάρι δεν παίρνει τι γίνεται γύρω της.
μετά λοιπόν, από καμμιάς ώρας τέτοιου είδους "διαβάσματος" σειρά έχει το ψυγείο. από κει "χτυπάει" παγωτά! το τι ξυλάκι έχει φάει τον τελευταίο καιρό, δε λέγεται!
κι αν της πω "μα βρε αγάπη μου, πάλι παγωτό;" θα μου απαντήσει μονολεκτικά "ασβέστιο".
τόσο αδιάντροπα χρησιμοποιεί τα ίδια μου τα όπλα για να κάνει το δικό της.
δεν μπορώ καν να χρησιμοποιήσω το κόλπο "Πρόσεχε, θα παχύνεις", γιατί είναι λεπτή. εκνευριστικά λεπτή, του στυλ, ό,τι και να φάει, ίδια παραμένει.

αγώνα έδωσα όταν ήταν μικρούλα μπας και την παχύνω, αλλά μπα! τον ίδιο αγώνα δίνω και για τη Ραφαηλία, αλλά μπα κι εκεί.. αυτός ειναι κι ο κρυφός καημός μου: να έχω στρουμπουλά παιδάκια, να τα τσιμπάς και να χαίρεσαι.
τα δικά μου είναι αδύνατα και με σταματάνε στο δρόμο και μου το λένε (για τη Ραφαηλία πια, η Ελένη έχει μεγαλώσει), λες και δεν το 'ξερα, την κυρα Κούλα περίμενα να μου το πει.
τέλος πάντων, έφυγα του θέματος.

μετά το ψυγείο λοιπόν, σειρά έχει το διάλειμμα.
"βρε, τώρα δεν έκανες διάλειμμα;"
"έφαγα! Αυτό το λες εσύ "διάλειμμα";"


διάλειμμα λοιπόν σημαίνει πως θα αράξει με το λαπ τοπ της στο γραφείο και ή θα γράφει στο αγαπημένο της φόρουμ ή θα συνομιλεί με άλλους δουλευταράδες σαν κι αυτήν στο μσν.
μετά το μσν, "ξαναδιαβάζει". για κάνα δίωρο.
πιστεύω πως είναι η μόνη ώρα της μέρας, που ασχολείται σοβαρά.

μετά, ακολουθεί πάλι η γνωστή διαδικασία, διανθισμένη από τις φωνές της Ραφαηλίας
"μαμάααα, η Ελένη δεν μ' αφήνει να ανέβω στην κουκέτα της"
και από τις φωνές της Ελένης επίσης
"δε μαζεύεις το τρολ σου; διαβάζω"
"μαμάαα, με είπε τροοοολ"
που και που και από τις δικές μου
"να σηκωθώ να φύγω, να τρέχετε στη Νικολούλη για να με βρείτε!"
αργά το βράδι πια, την ώρα που όλοι οι μαθητές κοιμούνται, η Ελένη ξαπλωμένη βλέπει Simpsons. κι όταν λέμε αργά, εννοούμε στη μία.
"αντε μωρό μου, κλείστο, αύριο πως θα σηκωθείς;"
"χαλαρώνω μαμά"
μου χαμογελάει στο μισοφωτισμένο δωμάτιο.

κι είναι τόσο απίστευτα γλυκό αυτό το χαμόγελο, κι έχει μεγαλώσει τόσο πολύ η πριγκίπισσα μου, και τελικά είναι τόσο καλό παιδί, που παρ' όλη την αγανάκτηση μου, κρατάω βαθιά μέσα μου τη δυνατή φωνή που είναι έτοιμη να βγεί και να της τσιρίξει: "από τι χαλαρώνεις βρε; από το μεταπτυχιακό της λούφας;"

καλή επιτυχία εύχομαι, μέσα από την καρδιά μου, σ' όλους του ιδίου τύπου  μαθητές, της δευτέρας λυκείου.