Τέσσερις πια!



στο σπίτι μας υπάρχει μια βιντεοκασέτα.
στο σπίτι μας υπάρχουν πολλές βιντεοκασέτες, αλλά η συγκεκριμένη έχει εντελώς ξεχωριστή σημασία για μένα.
είναι αυτή που γυρίστηκε όταν έκανα τον πρώτο υπέρηχο της Ραφαηλίας.

η Ραφαηλία ήρθε στη ζωή μας εντελώς απρόσμενα.
είχαμε μεγαλώσει πια κι ο ερχομός της μας εξέπληξε οικογενειακώς.
"παιδί; θα κάνετε παιδί; μα ποιος νομίζει πως ειναι ο Χρόνης, ο Αβραάμ;" είχε πει ο αδερφός μου τότε κι είχαμε γελάσει πολύ.

η Ελένη ήταν πια δέκα χρονών ακριβώς στην ηλικία που πρέπει ν' αρχίσεις να προετοιμάζεσαι, πως το παιδί σου θα ανοίξει σιγά σιγά τα φτερά του.
όχι πως θα φύγει από κοντά σου ασφαλώς, αλλά, να, θα προτιμήσει ίσως σε λίγα χρόνια, να πάει σινεμά με μια φίλη της παρά να βγει με σένα.
θα θέλει να σ' αφήσει πίσω, αλλά να ξέρει πως είσαι πάντα εκεί και περιμένεις όσο αυτή δοκιμάζει τις πρώτες πτήσεις της.

και τότε, χαλαρώνεις τη συνεχή επαγρύπνηση στα πρακτικά τουλάχιστον (δε σηκώνεσαι τα βράδια να τη σκεπάσεις, μιας και σκεπάζεται μόνη της πλέον, δεν την κάνεις μπάνιο, έχει μεγαλώσει πολύ κι αρνείται λέγοντας "αυτά είναι για τα μωρά" το μωρό σου).

ήρθε η Ραφαηλία και τ' άλλαξε όλα.
μωρό στο σπίτι (ξανά) σημαίνει (εκτός φυσικά από μπόλικη ευτυχία) πολλή δουλειά και άγχος, άγχος, άγχος.
αυτό βέβαια ισχύει για μένα, όχι για έναν φυσιολογικό άνθρωπο που απλά χαίρεται το μωρό του..

εγώ ζω επί μονίμου βάσεως με το
"τρώει καλά; αδύνατη μου φαίνεται. μήπως κοιμάται πολύ; μήπως κοιμάται λίγο, μήπως είναι ζεστή, μήπως κρύα;" σε διάφορους συνδυασμούς, του τύπου "δεν κοιμήθηκε καλά, ζεστή μου φαίνεται, και το φαί της δεν το 'φαγε με όρεξη".

το συγκεκριμένο νουμεράκι το εξασκώ και με τις γάτες επίσης, τον Οράτιο κλπ.

σε κάποιο μήνα της εγκυμοσύνης μου λοιπόν πήγαμε για τον καθιερωμένο υπέρηχο. δόξα τω Θεώ, όλα καλά τα βρήκε ο γιατρός και γυρίσαμε θριαμβευτικά σπίτι, εγώ κρατώντας σφιχτά την κασέτα στο χέρι μου και φωνάζοντας τη μάνα μου να έρθει να τη δούμε όλοι μαζί.
το επόμενο μισάωρο βλέπαμε εκστασιασμένοι τη Ραφαηλία να κολυμπάει για κανα δεκάλεπτο, τέλειωνε η κασέτα, τη γύριζα και την ξαναβλέπαμε απ' την αρχή.

πέρασαν χρόνια από κείνη τη νύχτα, εφτά για την ακρίβεια και πριν λίγο καιρό, θυμήθηκα την κασέτα.
φώναξα χαρούμενη τη Ραφαηλία κι αφού της εξήγησα τι ακριβώς είναι ο υπέρηχος, την έστησα μπροστά στην τηλεόραση μαζί με την Ελένη και άνοιξα το συρτάρι να την βρω και να τη βάλω να τη δουν.

τα παιδιά περίμεναν, εγώ έψαχνα στην αρχή ήρεμα, μετά εκνευρισμένα, επίμονα, αλλά η κασέτα πουθενά.

"Ωραία!" αναστέναξα απογοητευμένη "η ηλίθια τη μπέρδεψα κι έγραψα πάνω της."
ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάμματα.
η Ραφαηλία δε μιλούσε, η Ελένη προσπάθησε να με παρηγορήσει:

"θα τη βρεις μαμά, σίγουρα δεν την έχεις χάσει"
"μα δεν είναι πουθενά.. που να τη βρω;"
"δε θα δω πως ήμουν δηλαδή;"
ρώτησε το Ραφαηλάκι κι η Ελένη έσπευσε
"θα δεις βρε, αμέσως μόλις θυμηθεί που την έχει βάλει η μαμά"

τις επόμενες μέρες ξεσήκωσα όλο το σπίτι.
κοίταξα στα πιο απίθανα μέρη. δύσκολο πράμα, γιατί το σπίτι μας είναι γεμάτο πράγματα, όμως εγώ επέμεινα και το έψαξα εξονυχιστικά.
η κασέτα δεν βρέθηκε.
στεναχωρήθηκα, αλλά πήγα παρακάτω. ούτως ή άλλως, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.

μέχρι που αποφάσισα να αλλάξω θέσεις στα συρτάρια της σιφονιέρας μου.
κι εκεί, στο τρίτο συρτάρι, κάτω από τις λευκές βαμβακερές φανέλες, δίπλα σ' αυτά τα ξύλινα στρογγυλά αρωματικά ήταν η βιντεοκασέτα της Ραφαηλίας.

την άρπαξα και φώναξα "παιδιά, παιδιάααα" κάνοντας τα κορίτσια να έρθουν τρέχοντας, νομίζοντας πως είχα πέσει από τη σκάλα.
"η κασέτα! τη βρήκα!!"
"δε στο 'πα μαμά; αποκλείεται να την έχεις χάσει"
"βάλτη μαμά, να δω πως ήμουν μωρό στην κοιλιά σου"
"σαν το Αλιεν ήσουν"
"Ελένη!"
"σαν, είπα μαμά, σαν.."


το επόμενο μισάωρο βλέπαμε εκστασιασμένοι τη Ραφαηλία να κολυμπάει για κανα δεκάλεπτο, τέλειωνε η κασέτα, τη γύριζα και την ξαναβλέπαμε απ' την αρχή..

........................................................

τέσσερις πια..